من این‌جا ، لا به لای روزمرگی ها گم شده ام! و دور شده ام از خویش...

و گویی در گوشه ای از این کره‌ی خاکی، از یاد دنیا رفته ام....!

و جاذبه‌ی زمین، بی وزنی مرا به خود نمی کشد!

من، میان آسمان و زمین «معلق» مانده ام...

چقدر فاصله دارم تا «من» ... چقدر دورم... و چه دلتنگم این روزها برای

صدای خودم!!

خوب که گوش کنم اما، در میان هیاهوی این اتاق خالی، صدایی از من نیست.....

نه صدایی... نه نشانی... و نه ردپایی حتی...!

هرچه که هست، عادت است و پوچی و تکرار این روزهای هیچ در هیچ....!

من... این جا ... گم شده ام... و کسی نیست که صدایم کند...!