دلتنگم و تنها...

کاش پاره ابری میشد دلم

و مهربانی می بارید

و نگاهم را با نگاهش آشتی می داد

آه که دوستت دارم چه کلام کاملی ست

و من دلم چقدر تنگ دوست داشتنه

دلم می گیرد از هر چه هست

دلتنگ می شوم به هر چه نیست

چه خوب می شد

نبود هر چه هست

بود هر چه نیست

دلتنگی هایم را جایی،جا گذاشته ام

کجا نمی دانم؟

فقط دلم دل دل می کند...خسته ست و افسرده

این روزها...بی خیال...

فقط سرم درد می کند...خسته ست و افسرده

تب می کند نگاه...می سوزد این دلم

قلبم چه بی کس است

دنیا...

همین بس است...

درِ مطب دکتر به شدت به صدا درآمد. دکتر گفت در را شکستی! بیا تو. در باز شد و دختر کوچولوی نه ساله ای که خیلی پریشان بود به طرف دکتر دوید و گفت : آقای دکتر! مادرم! مادرم! و در حالی که نفس نفس میزد ادامه داد : التماس میکنم با من بیایید، مادرم خیلی مریض است. دکتر گفت : باید مادرت را اینجا بیاوری، من برای ویزیت به خانه کسی نمیروم. دختر گفت : ولی دکتر، من نمیتوانم، اگر شما نیایید او میمیرد! و اشک از چشمانش سرازیر شد. دل دکتر به رحم آمد و تصمیم گرفت همراه او برود. دختر، دکتر را به طرف خانه راهنمایی کرد، جایی که مادر بیمارش در رختخواب افتاده بود. دکتر شروع کرد به معاینه و توانست با آمپول و قرص، تب او را پایین بیاورد و نجاتش دهد. او تمام شب را بر بالین زن ماند، تا صبح که علایم بهبودی در او دیده شد. زن به سختی چشمانش را باز کرد و از دکتر به خاطر کاری که کرده بود تشکرکرد. دکتر به او گفت : باید از دخترت تشکر کنی، اگر او نبود حتماً میمردی! مادر با تعجب گفت : ولی دکتر، دختر من سه سال است که از دنیا رفته! و به عکس بالای تختش اشاره کرد. پاهای دکتر از دیدن عکس روی دیوار سست شد. این همان دختر بود! یک فرشته کوچک و زیبا.....

   

پسری یه دختری رو خیلی دوست داشت که توی یه سی دی فروشی کار میکرد. اما به دخترک در مورد عشقش هیچی نگفت. هر روز به اون فروشگاه میرفت و یک سی دی می خرید فقط بخاطر صحبت کردن با اون… بعد از یک ماه پسرک مرد… وقتی دخترک به خونه اون رفت و ازش خبر گرفت مادر

پسرک گفت که او مرده و اون رو به اتاق پسر برد… دخترک دید که تمامی سی دی ها باز نشده… دخترک گریه کرد و گریه کرد تا مرد… میدونی چرا گریه میکرد؟ چون تمام نامه های عاشقانه اش رو توی جعبه سی دی میگذاشت و به پسرک میداد!

گذشته ديگر آن زمانی که فقط يک بار از دنيا می رفتی؛

حالا يک بار از شهر ميروی

يک بار از ديار ميروی

يک بار از ياد ميروی

يک بار از دل ميروی

يک بار از دست ميروی و

هنوز از دنيا نرفته ای

آنقدر  دلش  شکسته بود که اشک توی چشماش  همینطوری داشت حلقه میزد.

رفتم پیشش گفتم چی شده، با همون حالتی که  روی چرخ دستی  نشسته بود  

گفت دلم  گرفته  میگفت یه روز  عاشق بوده، میگفت خیلی ها دوسش داشتن...

یادتـــــــــــ باشـــــــــد

«یاد»تو هم که همه جا با من است..

گاهی دست «خودم» را می گیرم..

می برم هواخوری..

«تنهایی»هم که پا به پایم می رود...

می بینی؟     

وقتی که نیستی هم

جمعمان جمع است ...

گاهے دلمـ از ـهر چه آدمـ است مے گیرد...!

گاهے دلمـ دو کلمه حرف مهربانانه مےخواهد...!

نه به شکل ِ دوستت دارم و یا نه بــ ِ شکل ِ بے تو مے میرمـــ...!

ساده شاید ، مثل دلتنگ نباش... فردا روز دیگر ے ست !

در اتاقی که به اندازه یک تنهایی است


دل من که به اندازه یک عشق است

به بهانه های ساده خوشبختی خود می نگرد

به زوال زیبای  گلها در گلدان

به نهالی که تو در باغچه خانمان کاشته ای

و به آواز قناری ها که به اندازه یک پنجره می خوانند

آه ....

سهم من اینست

سهم من اینست

سهم من آسمانیست که آویختن پرده ای آن را از من میگیرد

سهم من پائین رفتن ازیک پله متروکست

و به چیزی در پوسیدگی و غربت واصل گشتن

سهم من گردش حزن آلودی در باغ خاطره هاست

و در اندوه صدایی جان دادن که به من می گویند :

دستهایت را دوست می دارم ...

دلگیرم
از آمدن و رفتن خیلی ها
از آدمهایی که نگفته،سرشان را پایین می اندازند...
ناپدید میشوند......
دلگیـــــــــــرم...
رفتن میخواهم !
رفتن میخواهم با آنکه میدانم به جاده ها هم اعتباری نیست
رفتن میخواهم بی آنکه به سر درد هایم مشکوک باشم
دلم سکوت میخواهد بی آنکه قرار باشد لحظه ای آرام بگریزد...
دلم رفتن میخواهد...آنقدر که هیــــــــــچ کجا پیدا نشوم
دلم میخواهد!
بی خیال...
زمان میگذرد من صد بار میمیرم
زنده میشوم و تو نیستی
اصلا هیـــــچکس نیست
خدا هم رفته...

روزے میــرسَـב


بـــے هیــــچ خَبـــَـــرے


بــآ کولـــﮧ بــــآر تَنهـــآییـَمــ


בَر جـــآده هــآے بـے انتهــــآے ایـלּ בنیــآے عَجیـبــــ


رآه خــــوآهمــ افتـــــآב


مَـــלּ کـــﮧ غَریبـــــمــ


چــﮧ فَــــرقے בآرב

 کجـــــآے ایـــن בنیــــــآ بـآشــــمــ


همــه جــــآے جهــــآלּ

تنهـــــآیے بــــآ مَـــלּ استـــ…

هــنــوز بـــرایــت مــی نــویســم،


درســـت شــبیــه دخــتــركــي نــابــیــنا کــه ،


هــر روز بـــرای مــاهــی قـــرمــز مــرده اش غـــذا مــی ریــزد ..

چگونه باور کنم که نیستی،

وقتی هنوز صدای گرم و مهربانت در گوشم شنیده می شود

چگونه باور کنم که پر کشیدی،

وقتی هنوز سرمست تماشای زیبایی ات هستم.

باور نمی کنم،

چرا که در لحظه لحظه هایم حضور داری،

تو در زلال آبشاران جاری هستی

و

در لطافت عشق به چشم می خوری

هنوز هستی و تا همیشه خواهی بود…

این اتاق من است

 

وقتی وارد شدی

 

آنقدر کوچک می شود

 

که دیگر جایی برای نشستن

 

باقی نخواهد ماند

 

مگر در" آغـــــوش مـــن

چوپان قصه ی ما دروغگو نبود،

او تنها بود و از فرط تنهایی فریاد گرگ سر می داد

افسوس که کسی تنهاییش را درک نکرد

و همه در پی گرگ بودند...!!!

رنگ آرزوهایم این روزها خیلی پریده
تو اگر دستت به آسمانش رسید

چند تکه ابر نقاشی کن

تا دل من به ابرها خوش باشد...