گاهی دلم می خواهد

یک نفر باشد، یک دیوانه .

یک دیوانه باشد که بغض داشته باشد،

 غم داشته باشد

مانند من خسته از دنیا باشد ،

 ترسیده باشد، تنها مانده باشد.

 حس گند ظهر جمعه را فهمیده باشد.

یک نفر که بیاید و روبرویم بایستد با لبهای آویزان،

 چشم های سیاه مانند روزگار

 زل بزند به من با چشمان آماده بارش. چیزی نگوید،

 چیزی نگویم، چیزی نخواهد، چیزی نپرسم

 بفهمد با سکوت هم میتوان سخن گفت.

بیاید نزدیک، خودش را بیاندازد در آغوشم،

خودش را در بغلم گم کند، بغضش بترکد،

 هق هق کند، اشک بریزد، کل زندگی را نا سزا گوید

صورتش و لباسم را خیس کند.

 یک نفر باشد که به من تکیه کند،

که آرام بگویم «نگران نباش، من اینجا هستم»

 یک نفر که آرام هم نشد، نشد.

 فقط بداند که من آنجا هستم.

حالم خوب است!


خوبِ خوب!


آنقدر خوب که گلویم امشب مهمانی به راه انداخته!


بغضم بد هوسِ رقصیدن کرده است!

هر لحظه تو را میخوانم

هر دم صدایت میزنم

و تو بدان

این صدا از جنس احساس است

از جنس عشق

از نور

طلب کردنت لحظه ای از من جدا نخواهد شد

و از این دل ویرانه . . . .

دلم درد دارد..

دردی که نمیتوان پنهانش کرد ...

دردی که زخمش آشناست!! ..

دلم درد دارد

از کسانی که میشوند فکر و ذکرت

از کسانی که دوستشان داری

از کسانی که برایت هزاران هزار ارزش دارند

دلم درد دارد

دردی به سنگینی غم

دردی به وسعت شکست

دلم درد دارد از بی وفایی

از بی معرفتی!!

دیگر نمیدانم چه کنم یا چه بگویم....

خسته ام...

کمی هم بیشتر...

فراتر از تصورت...

سخت است برایم توصیفش...

تا به حال نمیدانم دیده ای درماندگی ها و بی قراری های من را یا نه؟!...

بغض فرو خرده در گلویم...

بهانه گیری های دل بی قرارم...

ویا غم نهفته در نگاهم...

که به خدا قسم...

هیچ یک از این ها دیدن ندارد..

و بغض گلویم ، زخم می زند آخرین نفس هایم را

به فریادم برس ، خدای مهربان